A response to
Carlos Fuentes’ Burnt Waters
I
He filled the cup with the warm serum and waited sleepily for the burning sensation from the fetid stench of the morning alcohol to settle. The spilt dried blood was shrunken into small splatters in the sink. No matter how many times he poured soap over it, it would not wash off; the limpid broth was reflected on top of the red colour, and it was as if there was twice as much blood. He decided to pour some booze over it, hoping that would clean it up.
II
At the same time, he was drinking a few sips from the coffee pot. It tasted acrid, washed out, as if the colour of the alcohol had faded. He stared out of the window, the sky was bloated with the clouds and the rain that would not stop. In the background, the snow-capped mountain top was rising, while the smog was creating a natural frost in the atmosphere. The powerful cold winds created a strange humming sound and the cement road had been transformed by the rain into a river. After he had mopped up the soap from the sink, he filled the fridge with lemonade and checked the storage tanks. Outside, in the street, the milk trucks were driving past, like they did every day, the same route, the same course. A strange sound startled him and made him look towards the street where he saw the milk containers come crashing down. A sea of milk had coated the route, an invisible bath of dirty, bad milk that becomes one with the flow of the flooded street and turns into a diluted liquid that looks nothing like your mother’s milk.
His face was dull, shrivelled, like that of a drunk trying to drown his sorrows in alcohol. He looked at the milk containers floating down the street like white boats sailing by. As he started to eat, he could clearly hear his mother’s voice telling him yet again: “It was raining the day we baptized you!” She had told me many stories about the day she baptized me – it was the season when the villagers sowed the fields – they never used to do baptisms during that season. As these thoughts passed through his mind, he ate a light soup – he preferred them to thick soups. He would cook it and pour it hot into his plate. When cooking he always followed the same ritual: he would take a glass half full of hot broth and a jug of cold broth. He would pour half of the contents of the glass into another glass to cool it down as he mixed it with the broth in the second glass which he had filled fresh from the jug.
He recalled the summers when he used to go to the lake with his friends and swim for endless hours. “Oh, how lovely and warm were the curative baths!”, he thought and tried to suppress all these thoughts that were tormenting him. But he could not remember where he had slept the night before. His bedsheets were all smooth and starched. In the kitchen, on the marble top stood a china bowl, the tall jugs full of gurgling liquid and the copper spittoon.
He went into the bathroom, taking with him into the bath his plastic ducks, a bar of green soap and several perfumed soaps. He soaped his whole body with the bathtub’s aqueous lukewarm lather. He picked up the sponge and began to scrub himself under the shower. Then he remembered the splatters of blood he had seen earlier in the sink and wondered: “Have I rinsed it properly? Was it cleaned with alcohol poured over it?” As he sat in the bath, he decided to lather himself again and then rinse off the soap with the wet sponge. Suddenly, he heard a noise in the kitchen and had to go and see what was going on. After splashing his hands, he grabbed a clean towel, the one he used when he was washing his hair, and quickly jumped out of the bath.
When he saw his friend, who had the look of a fairy and had just come into his house holding a vase full of daisies, he felt like a fly in the ointment. Then she decided to tell him what had happened the night before: “Don’t you remember? Don’t you remember us sitting in the bar when that strange man at the next table spilled his drink all over me? Before I knew what was going on, all of a sudden he was bleeding”. She narrated the events while he was still in his snow-white, spotless, swimming trunks, having his bath and shaving. While he was thinking about his swimming pools, she arranged the daisies in the huge crystal vase in the hall.
And the girl continued her narrative. “Just like every Saturday night, we went to down a few tequilas and several bottles of beer, and we managed to get ourselves caught up in some trouble. It was as if we had charged into the group sitting next to us, and the fight kicked off. Beer bottles rolled off the table and froth started pouring out. Then you picked up a broken bottle that was already drenched in blood and threw it at them. We threw several at them after that and the floor was steeped in red…It was blood! Then, the weird guy who started the ruckus looked at us furiously. He picked up his tequila, sprinkled some salt on it, squeezed a lemon and downed it in one while pulling a gun out of his pocket. Well, I thought we’re not getting out of this one any time soon, but the guy just fired into the air clutching the gun in his bloody hand and disappeared. The bar owner was pissed off at the whole story and, furious about the broken fridge that was haemorrhaging lemonade, screamed at the woman who was mopping up the blood: “Go on, clean it up! Piss up some vinegar and clean the floor!” And then he said: “Get out and wash some dishes and have a bath – you stink of sweat!” Then she started to cry: “What are you crying for? I’m telling you for your own good!” he snarled at her and her eyes brimmed with tears and she wept uncontrollably”. That’s what happened last night...
III
“Because the lemonade seller had a really brilliant idea!”, he thought, pretending to be his ten-year old brother who loved making up stories using characters from children’s books. The odourless liquid which had soiled his clothes was a translucent mauve colour, like turpentine mixed with cheap spirit. He had poured a little on the stains and it swelled up like the liquid of sad eyes. His back was sweaty, and out of the filthy liquid he grabbed the cloth the child had left in his car to dry himself. Outside the bar, it was pouring down, and, though invisible the bubbling rain flooded the tarmacked alley whose sewers were boiling like freshly warmed soup. He turned his head and looked at the drunks around him: one was throwing up, another was attempting in vain for the past ten minutes to put his coat on, as if he was trying to get into a cement overcoat. (By the way, who was the lemonade-seller? Irrelevant). He staggered to his feet, smeared some colourless liquid on his face with great difficulty and went outside. The door was too small to take in the spectacle that was unfolding before him – a rosy cloud with fluffy buttocks, large hands opening before him like venereal lesions, as if he had just landed in paradise, in purgatorial gardens. How many times would he wonder about the events of that day? He was home in a fraction of a second (could it all have been a dream?) He found the sofa and the cabinet covered with bottles and glasses…He thought about the previous night. “She offered me a brandy”, he recalled and the last thing he could remember was a small marble fountain that bubbled softly just before his gaze dulled from the alcohol and whatever else was in the brandy. The smell from the jetty on the shore burned into his brain and he recalled the oil, the sea, a liquid you cannot easily suck, the air…He swallowed in one the amber liquid he was given– when had he not done so? He set the glass down and saw his face reflected in the bottom as if in a pale blue lake, wild and a little hurt.
IV
He had to do something to make the garden bloom. He had to take care of the plants so that they would flower, even if his heart was broken and hurt. Drowning in sobs from so many nightmares, he began to douse the pots with the green can, until they were flooded like soup. He was wearing the scarf stuck to his hair, the one with the tassels that hung down like rain drops and started to hang out the clothes. “It might rain!” he thought, as he hung up his wet rags on the clothes lines to dry in the morning cool. He liked pottering about in the yard, weeding the flower beds, scrubbing them clean, looking after the pots. Even though none of you will let him douse the geraniums, he did what he could so that the flowers would not wilt and the birds would not die.
He had a look of cold satisfaction and a bloody head, while the sound of the torrent could be heard from afar. That day the sky was clouded with fog and it was raining, raining unceasingly. He could not imagine a yard without taps or clothes lines, without the burbling fountain and without his flowers that perfumed the whole neighbourhood. That was why he took such great care of the garden! He regularly waxed and varnished the wooden shed and polished the cool tiles, and the wine flowed inexhaustibly every time he started some important job! He drank so much that hallucinations poured over him as if there was a river of blood on the ground, and not only there… Look, a fountain of blood in front of him, and the shallow pool of liquid foaming from the rain that you won’t allow to lick you clean. That was when he noticed the glass cases he had placed on the slabs around the garden, as he continued to douse the geraniums and hang up a few more clothes on the lines. But he had forgotten the cooker, the vegetable soup, and had to run, despite the rain, hoping to catch it before it burnt. What with his obsession for dousing the plants, all the liquids in the garden and having spent so long dousing the flowers, he got carried away in a whirlpool and forgot everything else going on around him.
So, he ran, fast as a fish caught up in the torrential current! He tripped over the cat that had just had kittens – like so many around the neighbourhood at that time, their dugs full of milk. He entered the kitchen and saw her, drunk, having laid the table. He sat down to eat with her. He picked up a slice of bread, spread it with butter and put it in the plate with the soup. The whole house now smelled of freshly cooked soup. He started to enjoy it too and to take in its scent as they ate together in the cool of the morning.
All that rain had turned the mud in the lake a brown turbid colour and the torrent was running unstoppably. The lake was surrounded by bars like the ones they install on the metro escalators and once again the smog was suffocating the air. He could see something shining far on the horizon as he struggled and sweated to clean the greasy floor and the stains from the cup that he had left in the sink the night before. Last night, as he was drinking a cup of thick, cold chocolate, he made a clumsy, sudden move and knocked it to the floor. He had to clean up the spilt chocolate before the stain dried.
The rain and humidity gave him a sense of satiety. This unstable weather, with the smog and the damp sucked the air out of him, he lost his sense of smell - he could not breathe. His heart, day by day, was breaking more and more. Even the bath ritual seemed tedious to him. He could not even fill the bathtub any more, while the foam overflowed whenever he left the tap running. “I must have left it on while I was shaving” he thought, and the bathroom walls had acquired a spongy patina that absorbed all the damp.
He could not get out of his mind how insulted, how offended he felt when this happened. And while he was now used to the humidity of the subsoil, and the garden was so shady and damp on those mornings, flooded with scents, full of multi-coloured pebbles, he remembered sitting with her on a metal bench overhung with the cool leaves of the elm tree - that lost scent of the tree blossoms, a faint aroma. And they would be greedily gulping down the lemonade and watching an amoeba gracefully drinking the juice from a rotten radish in the garden. That was how he remembered her - that was how the figure of the girl came to him – a figure thickly powdered, so covered in make-up that she appeared cooler and more alive in this setting.
And as he gazed for a long time at the mountain opposite and watched the smog moving slowly past, he drank his coffee after he had finished washing himself. He could feel the breeze go through him from the polished, lacquered kitchen table where he had set the china plates for the soup. As he held the soup bowl out, the brimming ladle filled with sweat. His mother had given him good advice: “Always wash your hands after cooking and before ladling out the food”. While he was thinking of his mother’s words, he spilled the hot soup all over him together with the whey, and he tried to clean himself with an ordinary, waterproof cloth. It was really cold and the kitchen, made of varnished wood, was full, almost overwhelmingly, with enormous planks.
He was pale, milky-coloured, with a floury layer of dust on his clothes, covered in horrible scars, trying to avoid the suffocating perfumed cloud that enveloped him. She appeared to have wept a great deal, while her rosy skin could be vaguely seen through the fine gauze material of her clothes that were a milky white – like whey – cruelly lit and also pale. They both started moving and the flooded blood was clogging the road in front of them. They had the child with them. And at the moment when the tongue was writhing, she looked at him with tears in her eyes and said in a trembling voice: “Let me lather you properly, I told him, and I was very happy to lather him. Then I asked, Can I shave you now? But he didn’t want me to …”. She was telling him these things, and he sat there, wasted from the drink, across the frothing surface of the lake that resembled the Sicilian Sea, trying to avoid the smells from the lost swamp, while the ambient temperature presaged a storm, a storm of dust that choked them. The child, who was not conditioned to this climate, could not stand the rain or the sandstorm that was flooding the atmosphere, and was crying. She had raised him alone, unbaptised, in these conditions, with the sandstorms, with the rain becoming one with the sewage that was flowing here and there like a river: “Where is the flood coming from, mummy? Where is the shit going, daddy?” The child wondered …
V
Why? Why? Why did he like watching it so much? Why did it take so much strength to swallow the air that the cold clouds around were spewing out in the form of rain? The most horrifying thing of all was that he was outside his old house, in one of his father’s orchards. What kind of orchard? Not a very usual one – it was one of those where insects flew in and smelled the spray that immediately warmed up their throats and killed them within seconds. That was what he remembered every time and from standing there coldly, he started daydreaming and his cheeks reddened as if after sniffing a pinch of coke, like that time at the party thrown by Klaus - his friend from Germany. He remembered feeling the bitter, sour powder in his nostril and wanting to throw up. The mirror did not lie, he looked a mess. He decided to interrupt these thoughts because he remembered that he had to take his car for a service, after he had painted the bumper that he had damaged some time ago when he was ordered to get rid of a stranger. He had been paid well for that killing: he had to get the oil changed as well, he thought, perhaps have a fridge put in and fill it with lemonade, like at home. Truth be told, what he wouldn’t give for a Pepsi right now. The mechanics were nice and warm – they had been drinking beer all afternoon, their drooling lips were dripping with slimy foam, they burped and wiped their moustaches on their sleeves; each gulp of beer they guzzled made their faces even redder, as if he had found them soaked with blood in a tropical storm that had drowned in the grey dusk, yes, that was it, drowned in the dusk, in odors steaming in burnt beer. Then he realized he would have to get plastered too, so he could do his killing in better conscience. He was at the petrol station, in the best part of town, that is to say, and he would drink, and inhale the spicy smell of the petrol. He had a quick look in the small fridge; inside were some yogurts that had gone off, they were warm, lukewarm – was the fridge not working? The mechanic smiled at him as he cleaned the windscreen, sweating over the exhaust pipe and splashed his muddy shoes as he relieved himself. He decided to steal some lemonade and leave, after they had finished cleaning the windscreen and the windows. After all that alcohol he had a longing to go down to the harbour and look at the sea: “I’ve missed hearing the wind” he said, “looking at the chubby ducks stuffed with too much bread and no longer able to quack, while the world is reeling”. He thought he might go to the Little Wet Spider, his favourite bar. It was evening, after all, what else was he supposed to do?
He could whistle at some fat broad passing by and boost his troubled ego that deflated every time he spoke to one of them and was rebuffed. He wanted them to suck him dry – I don’t get it, what’s wrong with that? Those guzzlers were his favourites, especially the natural redheads with their golden skin glistening under the sun like white marble angels, or a lily in a vase smelling slightly stale and sweet at the same time, their scent seeping into his nose and tickling the hairs inside, that was a mixture of crème patisserie and slices of pineapple – in other words, far removed from his own filthiness. The green glow in his eyes was like a valley in Norway – not that he had ever been. The whites of his eyes shone like patent leather. He was off again, with all those thoughts, he had found himself home again with the table already laid for tea.
He picked up the china teapot and sat in front of the mirror, quickly poured the tea and looked into the mirror with crazed eyes: “Stay and have a cup of tea!” he told his reflection, which replied with a forced smile, as if it not quite sure what was going on. Crickets and frogs could be heard from the swamp surrounding the eastern side of his ranch. He looked down at the palms of his anguish and saw the screaming cuts: “Where did you spring from?” he said to the razor in his right hand. The blood was pouring down his left wrist, the bucket of petrol he had thrown into the house stank, his eyes remained fixed on the slashed skin, where rivulets of blood flowed down glass furrows, just before he leapt at the drawer with the bandages hoping to prevent what was coming.
He climbed into the garage, onto the bookshelves – that was where he kept the sterile gauzes and white spirit – he slipped on the tools, with torrents of old magazines and an old bicycle coming tumbling down - among the magazines there was a book about the second coming – the blood kept flowing and the magazines kept falling, he coughed several times and spat more blood into his hands, he felt dizzy, he opened one of the magazines and then spat on two pages that were stuck together to separate them, his eyes shone like new coins, he saw his favourite actress scrubbing floors, saying in her interview that there was no shame in any kind of work – her name was Urenia – he couldn’t remember her surname. He got up and tried not to step on the glass from the broken bottles that had fallen with everything else, he felt as if he was gestating a huge bruise, the seasons rushing and not stopping, spring to summer and autumn to winter in a second. The bulbous glass in his eyes made them look three times as big – was that how he would be found dead? Disgraceful! He started to laugh - a dry cackling laugh, like listening to Atropos playing biriba with her sisters in a straw cabin. The swamp, calm but full, was still there and he invited the frogs in and they drank beer. He called one of them Mr. Transparent, and the other one, Mr. Filther. The moonlight washed over their foreheads, sweaty and slimy from the swamp, as big as fruit plates. He went down the steps in front of him and arrived at a swimming pool dug into the basement, filled with subaquatic equipment – flippers, masks and so on, with clear blue tiles and china ornaments forgotten down there for years, perhaps since his grandmother’s time. Even the vases down there were antiques, with sweet, sad people painted on them in hematite ochre.
“Didn’t I tell you to get in the bath and shut up? This isn’t the pool bar here, or some chick wrapped in little pink clouds, really, get over yourself. Do you see those cloths dipped in vinegar? Can you see the tear gas? When you were students, did they used to ask you what you believed in when you went into some joint and destroyed everything? You didn’t care, did you? Big deal, are you saying?’ he laughed and continued his inner dialogue: “Do you see that ice pick over there? Next to the ice sculpture you made for that wedding - that melted in 24 minutes? Its base is sunk in the smoke”, the frogs in the field were croaking as if calling his name, “The ice pick is over there – go ahead”, his eyes filled with tears – he was really pissed – he could see an aquarium next to him, “I like fishing” he thought. “Won’t I miss that? Grandad used to submerge himself in the tub and pretend he was a fish”, the liquid warmed up, the wind stopped for a second, the evening sounds in the gardens seemed to cease, the stones, time, everything stopped moving. “You dug two graves, you’ll only use one, like the time you gutted the trout and threw it away because it made you sick. The gardenias? What about them? Won’t you miss them? What about whisky? That you latch onto every time you can’t stand what’s going on, like a drowning man grabbing at a life jacket, oh, the little whisky!” Silence overpowered the depths of the house, like the morning frost. He recalled pissing next to a cypress near their house.
Nicosia, October 2020
Απάντηση στο Νερό Καμμένο
του Κάρλος Φουέντες
I
Γέμισε το φλυτζάνι με το ζεστό ορό και περίμενε νυσταγμένα να κατακαθίσει το κάψιμο της βρωμερής πρωινής αλκοόλης. Το χυμένο, ξεραμένο αίμα είχε συρρικνωθεί σε μικρές κηλίδες μέσα στη γούρνα. Όσες φορές και να του είχε ρίξει σαπούνι το βράδυ, δεν έλεγε να καθαρίσει. Το λαγαρό ζουμί καθρεφτιζόταν πάνω στο κόκκινο χρώμα κι έλεγες πως διπλασιαζόταν το αίμα απ’ το καθρέφτισμα. Αποφάσισε να του ρίξει λίγο ποτό πάνω, μπας και καθαρίσει.
II
Την ίδια στιγμή, έπινε και μερικές γουλιές απ’ το μπρίκι. Είχε μια γεύση στυφή, ξεθωριασμένη, σα να είχε ξεβάψει το χρώμα της αλκοόλης. Κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο, ο ουρανός είχε φουσκώσει από τα σύννεφα και τις βροχές που δεν έλεγαν να κοπάσουν. Στο βάθος, ξεπρόβαλλε χιονισμένη η κορφή του βουνού, ενώ η αιθαλομίχλη σχημάτιζε μια φυσική πάχνη στην ατμόσφαιρα. Η δύναμη των ψυχρών ανέμων προκαλούσε μια περίεργη βοή και ο τσιμεντένιος δρόμος είχε μετατραπεί σε ποταμό απ’ τη βροχή. Μάζεψε τα σαπούνια από τη γούρνα, γέμισε το ψυγείο με γκαζόζες και έλεγξε τα ντεπόζιτα. Έξω στο δρόμο, περνούσαν τα καμιόνια με το γάλα, όπως κάθε μέρα, η ίδια πορεία, η ίδια διαδρομή. Ένας περίεργος θόρυβος τον τρόμαξε και τον έκανε να κοιτάξει προς το δρόμο. Είδε τα δοχεία να κατρακυλάνε. Μια θάλασσα από γάλα είχε καλύψει τη διαδρομή, ένα αόρατο λουτρό από βρώμικο, κακό γάλα, που κυλούσε ένα με τη ροή του πλημμυρισμένου δρόμου και γινόταν αραιωμένο γάλα, που δε θύμιζε καθόλου το γάλα της μάνας σου.
Η όψη του ήταν θαμπή και σταφιδιασμένη, σαν του μεθύστακα που προσπαθεί να πνίξει τη θλίψη του στο αλκοόλ. Κοιτούσε στο δρόμο τα δοχεία με το γάλα, άσπρες βάρκες εν πλω. Άρχισε να τρώει κι ήταν σα να άκουγε καθάρια τη φωνή της μητέρας του να του λέει για ακόμη μια φορά: «Έβρεχε τη μέρα που σε βαφτίσαμε!» Του έχει πει πολλές ιστορίες για εκείνη τη μέρα, ήταν εποχή που οι χωρικοί σπέρνουν τα χωράφια και κανένας δε συνήθιζε να βαφτίζει. Καθώς περνούσαν από το νου του οι σκέψεις αυτές, έτρωγε μια σούπα ελαφριά – την προτιμούσε από μια σούπα πηχτή. Τη μαγείρευε και την έριχνε πάντα σε ζεστό πιάτο. Στο μαγείρεμα, ακολουθούσε πάντα την ίδια ιεροτελεστία: έπαιρνε ένα μισογεμάτο ποτήρι με ζεστό και μια κανάτα με κρύο ζουμί. Έριχνε το μισό περιεχόμενο του ποτηριού σε ένα άλλο ποτήρι και το έκανε χλιαρό ανακατεύοντάς το με εκείνο του δεύτερου, το οποίο είχε γεμίσει φρέσκο από την κανάτα.
Θυμήθηκε το καλοκαίρι, τότε που πήγαινε με τους φίλους του στη λίμνη και κολυμπούσαν ώρες ατέλειωτες. «Τι λαμπερά και χλιαρά που ήταν τα ιαματικά!», σκεφτόταν και προσπαθούσε να καταπνίξει όλες αυτές τις σκέψεις που τον βασάνιζαν. Δε μπορούσε, όμως, να θυμηθεί πού είχε κοιμηθεί το προηγούμενο βράδυ. Τα φρεσκοσιδερωμένα σεντόνια στο κρεβάτι ήταν ατσαλάκωτα, κολλαριστά. Στην κουζίνα, πάνω στη μαρμάρινη επιφάνεια, υπήρχε μια πορσελάνινη λεκάνη, το μπακιρένιο πτυελοδοχείο και τα ψηλά κανάτια του, γεμάτα γάργαρα σταγονίδια.
Πήρε τα παπάκια του, ένα πράσινο σαπούνι και πολλά αρωματικά έλαια, μπήκε στο λουτρό και σαπούνισε όλο του το σώμα με την υδαρή, χλιαρή σαπουνάδα της μπανιέρας. Πήρε το σφουγγάρι και άρχισε να τρίβεται κάτω από το ντους. Τότε θυμήθηκε τις κηλίδες από αίμα που είχε δει νωρίτερα στη γούρνα και αναρωτήθηκε: «Την ξέπλυνα καλά; Καθάρισε χύνοντας και αλκοόλ μέσα;». Καθώς βρισκόταν μέσα στη μπανιέρα, αποφάσισε να ξανασαπουνιστεί και στη συνέχεια να ξεβγαλθεί με το βρεγμένο σφουγγάρι. Άξαφνα, άκουσε ένα θόρυβο στην κουζίνα και θέλησε να πάει να δει τι τρέχει. Αφού πλατσούρισε τα χέρια του, πήρε μια καθαρή πετσέτα, αυτή που χρησιμοποιούσε όταν έλουζε τα μαλλιά του, και πετάχτηκε γρήγορα έξω από το μπάνιο.
Αντικρίζοντας την ανεράδα φίλη του που μόλις είχε έρθει στο σπίτι του μ’ ένα βάζο γεμάτο μαργαρίτες στα χέρια, ένιωσε σαν τη μύγα μες στο γάλα. Τότε, εκείνη αποφάσισε να του διηγηθεί τι είχε συμβεί το προηγούμενο βράδυ: «Μα, δε θυμάσαι; Δε θυμάσαι που ήμαστε στο μπαρ κι εκείνος ο παράξενος άνθρωπος απ’ το διπλανό τραπέζι μού ‘ριξε το ποτήρι με το ποτό του πάνω μου; Χωρίς να καταλάβω τι έγινε, ξαφνικά, αυτός ο άνθρωπος αιμορραγούσε.» Του έλεγε τα γεγονότα κι εκείνος ήταν ακόμα με το ολόλευκο, αλέκιαστο μαγιό του, έκανε το μπάνιο του και ξυριζόταν. Ενώ αυτός σκεφτόταν τις πισίνες του, αυτή έβαλε τις μαργαρίτες στο τεράστιο κρυστάλλινο βάζο του χολ.
Και συνέχισε τη διήγηση: «Όπως κάθε Σαββατόβραδο, είχαμε πάει να κατεβάσουμε τις τεκίλες και τις μπύρες μας και κατά τύχη μπλέξαμε σε φασαρίες, σα να ριχτήκαμε καλπάζοντας πάνω στην παρέα που καθόταν δίπλα μας και ξέσπασε ο καβγάς. Τα μπουκάλια έπεσαν κάτω από το τραπέζι και, σιγά-σιγά, ο αφρός της μπύρας άρχισε να χύνεται έξω. Τότε, εσύ πήρες ένα σπασμένο μπουκάλι, ήδη βουτηγμένο στο αίμα, και το έριξες πάνω τους. Τους ρίξαμε κι άλλα πολλά στη συνέχεια και το πάτωμα έγινε κατακόκκινο... Ήταν αίμα! Τότε, ο περίεργος τύπος που ξεκίνησε τη φασαρία μας κοίταξε αγριεμένος. Πήρε την τεκίλα του, έριξε λίγο αλάτι, έστυψε λίγο λεμόνι και την ήπιε μονομιάς βγάζοντας το όπλο από την τσέπη του. Τότε, σκέφτηκα πως με αυτούς δεν καθαρίζουμε εύκολα, όμως, ο τύπος, κρατώντας το όπλο μες στη ματωμένη φούχτα του, έριξε απλώς στον αέρα κι εξαφανίστηκε. Ο ιδιοκτήτης του μπαρ εξαγριώθηκε με την ιστορία αυτή και, θυμωμένος με το σπασμένο ψυγείο που έτρεχε λεμονάδα, φώναξε στη γυναίκα που καθάριζε τα αίματα: “Άντε να καθαρίσεις! Να κατουρήσεις ξύδι, να καθαρίσει το πάτωμα!” Και συνέχισε λέγοντας: “Άντε να πλύνεις κάνα πιάτο και κοίτα να κάνεις κάνα μπάνιο, που βρωμάει ο ιδρώτας σου!”. Τότε, αυτή άρχισε να κλαίει: “Τι κλαις, για καλό σου τα λέω!”, της είπε με έντονο ύφος και τα μάτια της άρχισαν να γυαλοκοπούν και να βρέχουν ασταμάτητα». Αυτά είχαν συμβεί το προηγούμενο βράδυ...
III
«Γιατί ο λεμοναδάς σκαρφίστηκε μια λαμπρή ιδέα, πραγματικά!» σκέφτηκε, υποδυόμενος το 10χρονο αδερφό του που του άρεσε να πλάθει ιστορίες χρησιμοποιώντας χαρακτήρες από παιδικά. Το αμύριστο υγρό με το οποίο είχε λερώσει τα ρούχα του είχε ημιδιάφανο μπλαβί χρώμα, σα νέφτι ανακατεμένο με πάμφθηνο οινόπνευμα. Εκείνο το λίγο που είχε χύσει, αναδυόταν από τους λεκέδες σαν το υγρό των ματιών όταν είναι θλιμμένα. Με την πλάτη ιδρωμένη και μες στη βρώμα από το ζουμί, έπιασε την πετσέτα που είχε αφήσει ο μικρός στο αυτοκίνητό του και σκουπίστηκε. Έξω από το μπαρ γινόταν όργιο κατακλυσμών, και η βροχή, αόρατη μεν, έπνιγε με τις φουσκαλίδες της το ασφαλτοστρωμένο σοκάκι, οι βόθροι του οποίου κόχλαζαν από κάτω σα φρεσκοζεσταμένη σούπα. Γύρισε το κεφάλι του και αντίκρυσε το μεθυσμένο του περίγυρο: ένας έκανε εμετό, άλλος τραγουδούσε, άλλος αγκομαχούσε δέκα λεπτά να βάλει το πανωφόρι του και δε μπορούσε με τίποτα, λες κι έβαζε χιτώνα από τσιμέντο. (Ποιος ήταν ο λεμοναδάς εν τω μεταξύ; Άσχετο…) Σηκώθηκε τρεκλίζοντας, πασάλειψε με τα χίλια ζόρια λίγο άχρωμο ορό στο μέτωπό του και βγήκε έξω. Η πόρτα ήταν πολύ μικρή για το θέαμα που ξεπρόβαλλε: Ένα ροδαλό σύννεφο με αφράτους γλουτούς και μεγαλόσχημα χέρια, που άνοιγαν μπροστά του σαν αφροδίσιες πληγές, θαρρείς και βγήκε στον παράδεισο, σε κήπους εξαγνισμού. Πόσες φορές να αναρωτηθεί για τα τεκταινόμενα αυτής της ημέρας; Γύρισε σπίτι σε κλάσματα δευτερολέπτου (ίσως έγινε σε όνειρο;). Βρήκε τον καναπέ και το έπιπλο γεμάτο ποτήρια και μπουκάλια… Σκέφτηκε την προηγούμενη νύχτα. «Μου πρόσφερε ένα κονιάκ», ανακάλεσε. Το τελευταίο πράγμα που θυμόταν λίγο πριν θαμπωθεί το βλέμμα του από το αλκοόλ και ό,τι άλλο υπήρχε μέσα σε αυτό το κονιάκ ήταν ένα μαρμάρινο σιντριβανάκι που γαργάριζε σιγανά. H μυρωδιά από την προκυμαία στην ακρογιαλιά άρχισε να του καίει το μυαλό και τον έκανε να θυμηθεί τον αέρα, το πετρέλαιο και τη θάλασσα, ζουμιά που δε ρουφάς με ευκολία... Κατάπιε μονορούφι το κεχριμπαρένιο υγρό που του δώσανε – άλλωστε και πότε δεν το είχε κάνει; Ακούμπησε το ποτήρι κάτω κι είδε το πρόσωπό του, άγριο και λίγο πονεμένο, να καθρεφτίζεται στον πάτο, σα σε γαλάζια λίμνη.
IV
Έπρεπε, όμως, να κάνει κάτι για να ανθίσει ο κήπος. Έπρεπε να φροντίσει τα φυτά για να βγάλουν λουλούδια, κι ας ήταν η καρδιά του ραγισμένη και πληγωμένη. Πνιγμένος σε λυγμούς από τους τόσους βραχνάδες, άρχισε να ποτίζει τις γλάστρες με το πράσινο μπιτόνι, μέχρι που τις έκανε μούσκεμα. Με κολλημένο στα μαλλιά εκείνο το σάλι που του κρέμονταν τα κρόσσια σα σταγόνες βροχής, άρχισε να απλώνει ρούχα. Καθώς έβαζε τα μουσκεμένα του κουρέλια πάνω στα μπουγαδόσκοινα για να τα στεγνώσει η πρωινή δροσιά, σκέφτηκε πως μπορεί να βρέξει. Του άρεσε να ασχολείται με την αυλή, να καθαρίζει τα παρτέρια, να τα σαπουνίζει, να φροντίζει τις γλάστρες. Παρόλο που όλοι εσείς δεν τον αφήνετε να ποτίζει τα γεράνια, έκανε ό,τι μπορούσε για να μη μαραθούν τα λουλούδια και να μην ψοφήσουν τα πουλάκια.
Είχε ένα βλέμμα γεμάτο παγερή ευχαρίστηση κι ένα κεφάλι ματωμένο, ενώ ο αχός ενός χειμάρρου ακουγόταν από μακριά. Εκείνη τη μέρα, τον ουρανό σκέπαζε ομίχλη κι έβρεχε, έβρεχε χωρίς σταματημό. Δε μπορούσε να φανταστεί πώς θα ήταν μια αυλή χωρίς τις βρύσες ή τα μπουγαδόσκοινα, χωρίς αυτό το κελαρυστό σιντριβάνι ή χωρίς τα λουλούδια του που ευωδίαζαν σε όλη τη γειτονιά. Γι’ αυτό φρόντιζε τόσο την αυλή του! Έβαζε τακτικά κερί και βερνίκι στο ξύλινο υπόστεγο και γυάλιζε τα δροσερά πλακάκια, ενώ ο οίνος χύνονταν ακένωτος κάθε που έστηνε αγκωνάρια! Έπινε τόσο πολύ, που οι παραισθήσεις τον κατέκλυζαν, σα να έβλεπε ένα αυλάκι αίμα στο έδαφος και όχι μόνο… Να κι ένα σιντριβάνι αίμα μπροστά στα μάτια του˙ ρηχό, αφρισμένο, στάλες που δεν θα άφηνες ποτέ να σε γλείψουν. Τότε ήταν που παρατήρησε τις γυάλινες προθήκες που είχε τοποθετήσει πάνω στις πλάκες του αυλόγυρου και συνέχισε να ποτίζει τα γεράνια, ενώ άπλωσε ακόμα λίγα ρούχα στα μπουγαδόσκοινα. Όμως, είχε ξεχάσει στη φωτιά τη χορτόσουπα κι έπρεπε, παρά τη βροχή, να τρέξει, μήπως την προλάβει πριν καεί. Με την εμμονή που είχε να ποτίσει τα φυτά, με τόσα υγρά μέσα στον κήπο, όση ώρα πότιζε τα λουλούδια, είχε παρασυρθεί σε μια δίνη κι είχε ξεχάσει οτιδήποτε άλλο συνέβαινε γύρω του.
Έτρεξε, γρήγορα, σαν ψάρι που το παίρνει το απότομο ρέμα! Τρέκλισε πάνω στη γάτα, που – όπως και τόσες άλλες στη γειτονιά εκείνη την εποχή – μόλις είχε γεννήσει κι ήταν κι αυτή με στήθια όλο γάλα. Μπήκε στην κουζίνα και την είδε, μεθυσμένη, να έχει στρώσει το τραπέζι. Έκατσε να φάει μαζί της. Πήρε μια φέτα ψωμί, την άλειψε με βούτυρο και την έβαλε μέσα στο πιάτο με τη σούπα. Όλο το σπίτι μύριζε φρεσκομαγειρεμένη σούπα. Καθώς τρώγανε μαζί στην πρωινή δροσιά, άρχισε να απολαμβάνει και να μυρίζει κι αυτός την ευωδία.
Με τόση βροχή, το χρώμα της λάσπης της λίμνης είχε πάρει μια καφέ, θολή απόχρωση και τα ορμητικά ζουμιά έτρεχαν χωρίς σταματημό. Η λίμνη ήταν περιτριγυρισμένη από μπάρες όπως αυτές που βάζουν στις κυλιόμενες σκάλες του μετρό και η αιθαλομίχλη έπνιγε ξανά την ατμόσφαιρα. Όσο πάσχιζε ιδροκοπώντας να καθαρίσει το λιγδιασμένο πάτωμα και τους λεκέδες της βουλιαγμένης στη γούρνα κούπας, που είχε αφήσει εκεί από το βράδυ, έβλεπε κάτι να γυαλίζει στον ορίζοντα. Το προηγούμενο βράδυ, έπινε μια κούπα κρύα, πηχτή σοκολάτα και με μια άγαρμπη, αιφνίδια κίνηση την έριξε στο πάτωμα. Είπε να τα καθαρίσει, μη στεγνώσει ο λεκές.
Οι βροχές και η νωπή ατμόσφαιρα του είχαν προκαλέσει κορεσμό. Αυτός ο άστατος καιρός με την αιθαλομίχλη και την υγρασία τού ‘χε στερήσει τον αέρα, την όσφρηση, δε μπορούσε να αναπνεύσει. Η καρδιά του, μέρα με τη μέρα, ράγιζε όλο και περισσότερο. Ακόμα και η ιεροτελεστία του μπάνιου του φαινόταν πλέον μια ανιαρή διαδικασία. Ούτε τη μπανιέρα του να γεμίσει δε μπορούσε πια, ενώ οι αφροί ξεχείλιζαν κάθε φορά που ξεχνούσε τη βρύση ανοιχτή. «Να δεις θα την ξέχασα ανοιχτή την ώρα που ξυριζόμουν», σκέφτηκε. Οι τοίχοι του μπάνιου είχαν αποκτήσει ένα σπογγώδες περίβλημα που απορροφούσε όλη αυτή την υγρασία. Δε μπορούσε να βγάλει από το μυαλό του την ύβρη, την προσβολή που ένιωθε, όταν συνέβαινε αυτό. Εκείνα τα πρωινά, ο κήπος ήταν τόσο σκιερός και ταυτόχρονα νοτισμένος, πλημμυρισμένος από ευωδίες, γεμάτος με βότσαλα πολύχρωμα. Κι ενώ είχε συνηθίσει πλέον την υγρασία του υπεδάφους, θυμήθηκε που καθόταν μαζί της σ’ ένα μεταλλικό παγκάκι, με τα δροσερά φύλλα της λεύκας να τους σκεπάζουν κι εκείνο το χαμένο άρωμα των ανθών του δέντρου, μια αμυδρή, αφυδατωμένη ευωδία. Κι αυτοί να καταπίνουν αχόρταγα τις γκαζόζες και να παρατηρούν μια αμοιβάδα που έπινε με χάρη το χυμό από το σάπιο ραπανάκι του κήπου. Έτσι λοιπόν τη θυμόταν, έτσι του ήρθε η μορφή της, μια μορφή τόσο πουδραρισμένη και μακιγιαρισμένη, που μέσα στο σκηνικό αυτό έμοιαζε πιο δροσερή και πιο ζωντανή.
Κι εκείνο το πρωινό, την ώρα που μόλις είχε τουαλεταριστεί, έπινε τον καφέ του και παρατηρούσε στο απέναντι όρος την αιθαλομίχλη να περνάει αργά, επί μακρόν. Η αύρα από το λουστραρισμένο, λακαρισμένο τραπέζι της κουζίνας, όπου έβαλε τα πορσελάνινα πιάτα για να σερβίρει τη σούπα, τον διαπερνούσε. Καθώς έτεινε τη σουπιέρα, η γεμάτη σούπα κουτάλα γέμισε ιδρώτα. Ήταν σωστή η συμβουλή της μητέρας του: «Να πλένεσαι πάντα μόλις τελειώνεις το μαγείρεμα και πριν σερβίρεις το φαγητό με την κουτάλα». Καθώς σκεφτόταν τα λόγια της μητέρας του, η καυτή σούπα μαζί και όλο το τυρόγαλα χύθηκαν πάνω του, και προσπάθησε να καθαριστεί με ένα ουδέτερο, αδιάβροχο πανί. Η κουζίνα, φτιαγμένη από σκούρο, λουστραρισμένο ξύλο, ήταν γεμάτη, σχεδόν πνιγμένη, από θεόρατες πλαγγόνες. Έκανε πραγματικό κρύο.
Εκείνος χλωμός, γαλακτόχρωμος, με ένα αλευρώδες στρώμα σκόνης πάνω στα ρούχα του, γεμάτος απαίσιες ουλές, προσπαθούσε να αποφύγει το πνιγηρό παρφουμαρισμένο σύννεφο που τον περιέβαλλε. Εκείνη φαινόταν κατακλαμένη, ενώ η ρόδινη επιδερμίδα της υπέφωσκε μέσα από τα αραχνοΰφαντα υπόλευκου – σαν τυρόγαλα – χρώματος τούλια που φορούσε˙ άσπλαχνα φωτισμένη, αλλά και χλωμή ταυτόχρονα. Άρχισαν κι οι δυο τους να κινούνται και το πλημμυρισμένο αίμα γέμιζε το δρόμο τους. Είχαν και τον μικρό μαζί τους. Και τη στιγμή που η γλώσσα σπαρταράει, εκείνη τον κοιτά με δάκρυα στα μάτια και του λέει με τρεμάμενη φωνή: «Άσε με να σε σαπουνίσω όπως πρέπει, του είπα, και χάρηκα πολύ που τον σαπούνισα. Μπορώ να σε ξυρίσω τώρα; τον ρώτησα στη συνέχεια, αλλά εκείνος δεν ήθελε…». Αυτά του έλεγε κι εκείνος, αντίκρυ στην αφρώδη επιφάνεια της λίμνης που έμοιαζε με τη σικελική θάλασσα, σουρωμένος από το ποτό όπως ήταν, προσπαθούσε να αποφύγει τις οσμές του χαμένου βάλτου, ενώ η θερμοκρασία του αέρα αποτελούσε προμήνυμα θύελλας, μιας θύελλας σκόνης που τους έπνιγε. Το παιδί, που δεν ήταν εξημερωμένο σε αυτό το κλίμα, δεν άντεχε με τη βροχή ή την αμμοθύελλα που κατέκλυζε την ατμόσφαιρα κι έκλαιγε. Το μεγάλωσε μόνη της, χωρίς να έχει βαφτιστεί, σε αυτές τις συνθήκες, με τις αμμοθύελλες, με τη βροχή να γίνεται ένα με τα λύματα, που τρέχαν πάνω-κάτω σαν ποταμός: «Από πού έρχεται το υγρό, μαμά; Πού πάνε τα σκατά, μπαμπά;» ρωτούσε όλο απορία ο μικρός…
V
Γιατί; Γιατί; Γιατί του άρεσε να τα αντικρύζει, τόσο πολύ; Γιατί ήθελε τόση δύναμη για να καταπίνει τον αέρα που ξερνούσαν σε μορφή βροχής τα ψυχρά σύννεφα τριγύρω; Το πιο φρικιαστικό από όλα ήταν ότι βρισκόταν έξω από το παλιό του σπίτι, σε ένα από τα περιβόλια του πατέρα του. Τι περιβόλι; Όχι και πολύ συνηθισμένο, ήταν από αυτά που με το που μπαίναν μέσα τα ζιζάνια και μυρίζονταν το φάρμακο, τους ζέσταινε τον οισοφάγο και ψοφούσαν μετά από λίγα δευτερόλεπτα. Να, αυτά θυμόταν κάθε φορά κι από εκεί που στεκόταν ψυχρός, γινόταν ονειροπόλος και τα μάγουλά του κοκκίνιζαν λίγο, σα να είχε πάρει κόκα, όπως τότε, στο πάρτι του Kλάους, του φίλου του από τη Γερμανία. Θυμόταν που είχε νιώσει την ξινόπικρη σκόνη μες στο ρουθούνι του και ήθελε να ξεράσει. Ο καθρέφτης δεν έλεγε ψέματα, ένα μαύρο χάλι ήταν. Είπε να σταματήσει κάπως τις σκέψεις του, γιατί θυμήθηκε ότι έπρεπε να πάει το αυτοκίνητο για σέρβις, βάφοντας, αρχικά, τον προφυλακτήρα που είχε χτυπήσει πριν καιρό, όταν καθάριζε έναν άγνωστο που του είχαν ζητήσει. Είχε πληρωθεί καλά λεφτά γι’ αυτή τη δολοφονία: έπρεπε, επίσης, να του αλλάξουν λάδια, σκεφτόταν. Ίσως να έβαζε μέσα και κάνα ψυγείο και να το γέμιζε γκαζόζες, όπως στο σπίτι του. Εδώ που τα λέμε, και τι δε θά ‘δινε να έπινε μια pepsi cola εκείνη τη στιγμή. Βρήκε τους μάστορες ζεστούς-ζεστούς, αφού έπιναν μπύρα όλο το απόγευμα. Τα γλιτσερά χείλη τους είχαν γεμίσει γλοιώδη αφρό και ρεύονταν σκουπίζοντας τα μουστάκια τους στο μανίκι. Κάθε γουλιά μπύρα που κατέβαζαν, έκανε τα πρόσωπά τους ακόμα πιο κόκκινα, σα να τους βρήκε αιμόφυρτους σε μία τροπική καταιγίδα, όπου είχε πνιγεί από το γκρίζο σούρουπο˙ ναι, έτσι, πνιγμένη στο σούρουπο. Τότε κατάλαβε ότι, για να καθαρίζει με μεγαλύτερη συνείδηση, έπρεπε να γίνει κι εκείνος στουπί. Και ήταν στο βενζινάδικο, στην καλύτερη περιοχή, δηλαδή, και θα έπινε, και θα μύριζε την πικάντικη μυρωδιά της βενζίνης. Πήγε να ρίξει μια ματιά στο ψυγειάκι, είχε κάτι χαλασμένα γιαούρτια μέσα, που ‘ταν ζεστά, σα χλιαρά – μήπως δε δούλευε το ψυγείο; Ο μάστορας του γέλασε καθαρίζοντας το παρμπρίζ, ιδρώνοντας πάνω από την εξάτμιση της βενζίνης και ανακουφίστηκε μουσκεύοντας τα λασπωμένα του παπούτσια. Αφού είχε τελειώσει το παρμπρίζ και του καθάρισαν και τα τζάμια, αποφάσισε να κλέψει αναψυκτικά φεύγοντας. Μετά από τόσο αλκοόλ, τον έπιασε η λαχτάρα να πάει στο λιμανάκι, να δει τη θάλασσα: «Μου έχει λείψει να ακούω τον άνεμο», είπε, «να βλέπω τις τροφαντές πάπιες που, ζαλισμένες από το πολύ ψωμί, έχουν σταματήσει να κρώζουν, ενώ ο κόσμος τρίζει». Σκέφτηκε μήπως καθόταν στην Υγρή αραχνούλα, το αγαπημένο του μπαρ, ήταν βράδυ, άλλωστε, και τι άλλο να έκανε; Μπας κι έριχνε κάνα σφύριγμα σε καμιά καλοθρεμμένη που θα περνούσε απ’ έξω και φούσκωνε λιγάκι ο ταραγμένος του εγωισμός, που έλιωνε κάθε φορά που μιλούσε με κάποια κι αυτή τον έφτυνε. Ήθελε να τον στραγγίξουν. Και πού είναι το πρόβλημα, δεν κατάλαβα! Οι ρουφήχτρες αυτές ήταν οι αγαπημένες του˙ ειδικά οι φυσικές κοκκινομάλλες, με τα χρυσά δέρματα που άστραφταν κάτω απ’ τον ήλιο σα λευκά μαρμάρινα αγγελάκια ή σαν κρίνο από το βάζο, που μύριζε λίγο μπαγιάτικο και γλυκάδα μαζί. Μια μυρωδιά που συνδύαζε κρέμα πατισερί και λίγες φέτες ανανά και τρύπωνε στη μύτη του γαργαλώντας τις τρίχες μέσα. Καμία σχέση, δηλαδή, με τη δική του λέρα. Η πράσινη λάμψη στα μάτια του θύμιζε κοιλάδα στη Νορβηγία, λες κι είχε πάει ποτέ του. Τα μάτια του είχαν γύρω-γύρω ασπράδι, που γυάλιζε και τα έκανε να μοιάζουν με λουστρίνια. Ξέφυγε πάλι με τόσους αναλογισμούς, είχε γυρίσει σπίτι, τελικά, ξεχνώντας πως είχε ήδη στρώσει για το τσάι. Σήκωσε την πορσελάνινη τσαγιέρα κι έκατσε μπροστά στον καθρέφτη, έσπευσε να σερβίρει το τσάι και κοίταξε με τρελαμένα μάτια: «Μείνε να πιείς ένα τσάι!», είπε στην αντανάκλασή του, η οποία του απάντησε με ένα βεβιασμένο χαμόγελο, σα να μην καταλάβαινε ακριβώς τι συμβαίνει. Από το βάλτο που πλαισίωνε το ανατολικό κομμάτι του ράντζου του, γρύλοι και βατράχια ακούγονταν παράλληλα. Κοίταξε κάτω, στις παλάμες της αγωνίας του και είδε τα σκισίματα που ούρλιαζαν: «Από πού ξεφύτρωσες εσύ;», είπε στο ξυράφι στο δεξί του χέρι. Λίγο πριν χιμήξει στο συρτάρι με τους επιδέσμους μπας και προλάβει αυτό που ερχόταν, το αίμα έτρεχε στον αριστερό του καρπό, το τουλούμι βενζίνης που είχε ρίξει πριν λίγο στο σπίτι βρωμούσε, ενώ τα μάτια του έμειναν κολλημένα στο σκισμένο δέρμα, όπου γυάλινες αυλακώσεις έχυναν μικρά ρυάκια αίμα. Έκανε αναρρίχηση μέσα στο γκαράζ, πάνω στις βιβλιοθήκες – γιατί εκεί πάνω είχε τις αποστειρωμένες γάζες και το οινόπνευμα – γλίστρησε πάνω στα εργαλεία, με τους χειμάρρους από παλιά περιοδικά κι ένα σκουριασμένο ποδήλατο να πέφτουν πάνω – μέσα στα περιοδικά, ήταν κι ένα βιβλίο για τη Δευτέρα Παρουσία – τα αίματα συνέχισαν να τρέχουν και τα περιοδικά να πέφτουν, έβηξε κάμποσες φορές κι έφτυσε στις φούχτες του κι άλλο αίμα, ζαλιζόταν, άνοιξε ένα απ’ τα παλιά περιοδικά κι ύστερα πέρασε λίγο με σάλιο τη σελίδα κάτω που είχε κολλήσει για να τη γυρίσει, τα μάτια του γυαλοκόπησαν σαν καινούργιο κέρμα, είδε την αγαπημένη του ηθοποιό να τρίβει πατώματα, στη συνέντευξή της έλεγε ότι καμία δουλειά δεν είναι ντροπή, Oυρένια την έλεγαν, επώνυμο δε θυμόταν. Σηκώθηκε και προσπάθησε να μην πατήσει τα γυαλιά των σπασμένων μπουκαλιών που είχαν πέσει μαζί με όλα τα άλλα. Ένιωθε σα να κυοφορεί ένα τεράστιο αιμάτωμα, τις εποχές να τρέχουν και να μη σταματούν, από άνοιξη καλοκαίρι κι από φθινόπωρο χειμώνας, μέσα σε ένα δευτερόλεπτο. Το φουσκωτό γυαλί στα μάτια του τα έκανε να φαίνονται τριπλάσια – έτσι θα τον βρίσκανε νεκρό; Αίσχος! Τον έπιασε ένα κακαριστό γέλιο, ξερό εντελώς, σα ν’ ακούς την Άτροπο να παίζει μπιρίμπα με τις αδερφές της μέσα σε μια αχυρένια καλύβα. Ο βάλτος, ήρεμος αλλά ποτισμένος, ήταν ακόμα εκεί, και τα βατράχια του τα κάλεσε στο σπίτι κι ήπιαν μπύρες. Τον ένα, τον ονόμασε κύριο Διαφανή και τον άλλο, κύριο Λεκιάρη. Το φεγγαρόφως έλουζε τα γλειμμένα από βάλτο κι ιδρώτα, τεράστια σα μεγάλα οβάλ πιάτα, μέτωπά τους. Κατέβηκε τις σκάλες που βρήκε μπροστά του κι έφτασε μπροστά σε μία πισίνα σκαμμένη στο υπόγειο, που ήταν κάτω με υποβρύχια αξεσουάρ, βατραχοπέδιλα, μάσκες κ.λπ. Τα γαλάζια διάφανα πλακάκια και τα πορσελάνινα μπιμπελό είχαν ξεχαστεί εκεί χρόνια, ίσως από τον καιρό της γιαγιάς του. Ακόμα και τα βάζα εκεί μέσα ήταν αντίκες, είχαν πάνω γλυκούς και θλιμμένους ανθρώπους, ζωγραφισμένους με ώχρα αιματίτη. «Δε σου είπα να μπεις στο λουτρό και να το βουλώσεις; Εδώ δεν είναι το μπαρ της πισίνας, ούτε κάποια γκόμενα τυλιγμένη σε ροζ συννεφάκια˙ αλήθεια, ξεκόλλα! Βλέπεις εκείνα τα μαντήλια βουτηγμένα στο ξύδι; Τα δακρυγόνα τα βλέπεις; Τότε που ήσαστε φοιτητές, όταν μπαίνατε σε κάποιο μαγαζί να τα κάνετε πάλι όλα σκατά, σας ρώτησαν τι καπνό φουμάρετε; Δεν σας ένοιαζε, ε; Σιγά τα λάχανα λες;» γέλασε και συνέχισε τον εσωτερικό του διάλογο, «Βλέπεις τον παγοκόφτη εκεί στην άκρη; Δίπλα από το άγαλμα πάγου που είχες φτιάξει για εκείνον το γάμο κι έλιωσε μέσα σε 24 λεπτά; Η βάση του είναι βουτηγμένη στον καπνό». Τα βατράχια στην αλάνα έκρωζαν, σα να φώναζαν το όνομα του, «Ο παγοκόφτης είναι εκεί, άντε», βούρκωσε – είχε σουρώσει πραγματικά – έβλεπε ένα ενυδρείο δίπλα του, «Μ’ αρέσει να ψαρεύω», σκέφτηκε. «Αυτό δεν θα μου λείψει; Ο παππούς βυθιζόταν, λέει, μέσα στη λεκάνη και παρίστανε το ψάρι», το ζουμί ζέστανε, ο αέρας σταμάτησε για τόσο δα, οι κήποι φάνηκαν να σταματάνε τους βραδινούς τους ήχους, η πέτρα, ο χρόνος, όλα σταμάτησαν να κουνιούνται. «Δυο λάκκους άνοιξες, ένα θα χρησιμοποιήσεις, σαν τότε που ξεντέριασες την πέστροφα και την πέταξες στα σκουπίδια γιατί σιχαινόσουν. Οι γαρδένιες; Αυτές; Δε θα σου λείψουν; Το ουίσκι; Που, κάθε φορά που δεν αντέχεις αυτό που συμβαίνει, αρπάζεσαι πάνω του όπως ο ναυαγός στο σωσίβιο, αχ, το ουισκάκι!» Στα βάθη του σπιτιού επικρατούσε ένα σιωπηλό κλίμα, σαν πρωινή πάχνη. Θυμόταν τότε που κατουρούσε δίπλα σε ένα κυπαρίσσι που είχαν κοντά στο σπίτι.
Λευκωσία, Οκτώβριος 2020