“The Problem of Long Time”:
The Dialogical Dimension of Still Life in the Work of Kyriaki Costa
Despina Catapoti
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
A thesis on Still Life.
Objects, materials and forms in aesthetic interaction. A post-modern manifesto, a conscious attempt to illustrate the new order of things in artistic creation, with explicit reference to incompatibility and discontinuity, the hybrid and the heterogeneous, complexity and detail. These are works that highlight the contrast between “old” and “new”, between the “serious” and the “ironic”, between “immobility” and “motion”, “absence” and “presence”, “silence” and “words”. Still life as “a process of becoming”, as a dialogue between materials and motifs, a dialogue between the creator and the recipient, a dialogue between the subject with the objects and their biography.
If we attempted a “creative comprehension” of Kyriaki Costa’s work, then we would have to accept this work presents no signs of telos (in other words no “aim”, nor “end”). There is no first or last theme, nor a first or last meaning. What matters is the actual process. In the aesthetic framework that she shapes, there are no boundaries; on the contrary, she aims at establishing a dialogical context that projects into the limitless past and the limitless future. In the course of this process, each contact with her work thus leads to the discovery of a vast number of contextual meanings, meanings that are reshaped, revised, reframed and ultimately, transformed it into new forms of understanding.
This is the very essence of “art as open text” in the work of Kyriaki Costa: the dynamic potentiality of meanings, semantic redefinitions, notional restructuring, novel answers, open totalities. The result: a form of art with profound dialogical depth, an art that is thoroughly biographical, an art that evolves, an art which is not content to just “be” but always finds itself in a process of “becoming”.
“Nothing is altogether dead.
Every meaning will celebrate its nostos.
The problem of long time”
«Το Πρόβλημα του Μεγάλου Χρόνου»:
Η Διαλογική Διάσταση της Νεκρής Φύσης στο Έργο της Κυριακής Κώστα
Δέσποινα Καταπότη
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
Σπουδή στη νεκρή φύση.
Αντικείμενα, υλικά και φόρμες σε αισθητική διάδραση. Ένα καθ’όλα μεταμοντέρνο μανιφέστο, μία συνειδητή προσπάθεια ανάδειξης της νέας τάξης πραγμάτων στην καλλιτεχνική δημιουργία με σαφείς αναφορές στην ασυμβατότητα και την ασυνέχεια, το υβριδικό και το ετερογενές, το πολύπλοκο και τη λεπτομέρεια. Έργα που αναδεικνύουν την αντίθεση, ανάμεσα στο «παλιό» και το «νέο», ανάμεσα στο «σοβαρό» και το «ειρωνικό», ανάμεσα στη «στάση» και την «κίνηση», την «απουσία» και την «παρουσία», τη «σιωπή» και το «λόγο». Η νεκρή φύση ως «γίγνεσθαι», ως διάλογος μεταξύ των υλικών και των μοτίβων που την απαρτίζουν, ως διάλογος μεταξύ του δημιουργού και του εκάστοτε θεατή, ως διάλογος του υποκειμένου με τα αντικείμενα και τη βιογραφία τους.
Στη δημιουργική κατανόηση των έργων της Κυριακής Κώστα δεν υπάρχει «τέλος» (με άλλα λόγια, ούτε «στόχος», ούτε «ολοκλήρωση»). Δεν υπάρχει ούτε πρώτο ούτε τελευταίο θέμα, ούτε πρώτο ούτε τελευταίο νόημα. Αξία έχει μόνο η διαδικασία. Στο αισθητικό πλαίσιο που διαμορφώνει δεν υπάρχουν όρια, αντίθετα φαίνεται να στοχεύει σε διαλογικά συμφραζόμενα που εκτείνονται στο απεριόριστο παρελθόν και στο απεριόριστο μέλλον. Στην πορεία της διαλογικής διαδικασίας, η κάθε επαφή με τα έργα της, μας οδηγεί στην ανακάλυψη μίας τεράστιας ποσότητας συμφραστικών νοημάτων, κάθε στιγμή, ο διάλογος προχωρεί, ανακαλώντας και αναζωογονώντας τα συμφραζόμενα σε ανανεωμένη μορφή και εν τέλει, σε νέα συμφραζόμενα.
Αυτή είναι η ουσία του open text στο έργο της Κυριακής Κώστα: δυνάμει νοήματα, σημασιολογικοί επαναπροσδιορισμοί, νοηματικοί μετασχηματισμοί, καινούργιες απαντήσεις, ανοιχτές ολότητες. Το αποτέλεσμα: μία μορφή τέχνης με διαλογικό βάθος, μία τέχνη βιογραφική, μία τέχνη που εξελίσσεται, μία τέχνη που δεν «είναι» αλλά «γίνεται».
«Τίποτα δεν είναι απολύτως νεκρό.
Κάθε νόημα θα γιορτάσει το νόστο του.
Το πρόβλημα του μεγάλου χρόνου».
Michael Bakhtin, Speech Gengres.