ABSENCE
At the Green Line, our mind and body experience everyday life as a duality, a distinction, as fractured time and space. For decades now, we live and perceive things through distinct boundaries and strict frameworks. How easy is it to free oneself from such an asphyxiating noose, such a stifling reality?
The work ABSENCE constitutes a positive account of non-presence, and a fundamental solution to the Green Line’s dead end. Every day, we may move around the Line without having to participate or to pay any particular attention. This way, we associate with this reality without necessarily focusing on it. Through this process, it is our body that is transformed into a boundary, it is our body that becomes sidelined, that contributes to the distinction between inner and outer, between self and others, between that which is expressed physically and what our mind is hiding. There may well be a divided world beyond our personal boundary, however inside us there is another world, our own world, an individualised centre of Being, imbued with memories, people, images, sounds and emotions.
ABSENCE captures this crucial individual duality, allows the simultaneous experience of different temporalities, and gives us the possibility to choose which of the two areas of existence to give priority to. The nature of Being becomes a matter of choice, and ABSENCE is concerned with the multiple possibilities of PRESENCE. Under these circumstances, the experience of the Green Line – and that of boundary in general – completely changes in significance and meaning.
ΑΠΟΥΣΙΑ
Στην Πράσινη Γραμμή, το σώμα και ο νους μας βιώνουν την καθημερινότητα ως δυαδικότητα, ως διάκριση, ως διχασμένο χωρόχρονο. Εδώ και δεκαετίες, ζούμε και αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα μέσα από σαφή όρια και αυστηρά πλαίσια. Πόσο εύκολο είναι να απεγκλωβιστεί κανείς από έναν τόσο ασφυκτικό κλοιό, μία τόσο αποπνικτική πραγματικότητα?
Το έργο ΑΠΟΥΣΙΑ συνιστά ουσιαστικά μία θετική εκδοχή της μη παρουσίας, μία ριζική λύση στο αδιέξοδο της Πράσινης Γραμμής. Μπορούμε κάθε μέρα να κινούμαστε γύρω από τη Γραμμή, χωρίς να χρειάζεται να συμμετέχουμε, χωρίς να δίνουμε πραγματικά προσοχή. Έτσι, συναναστρεφόμαστε με την εν λόγω πραγματικότητα χωρίς να επικεντρώνουμε κατ΄ανάγκην την προσοχή μας σε αυτήν. Μέσα από αυτή τη διαδικασία, το σώμα μας είναι αυτό που μεταμορφώνεται σε όριο, το σώμα μας είναι αυτό που περιφερειοποιείται, που συντελεί στη διάκριση μεταξύ του εσωτερικού και του εξωτερικού, μεταξύ του εαυτού μας και των άλλων, μεταξύ αυτού που εκφράζεται σωματικά και αυτού που κρύβει το μυαλό μας. Μπορεί να υπάρχει ένας διχασμένος κόσμος πέρα από το σωματικό μας όριο, όμως μέσα μας υπάρχει ένας άλλος κόσμος, ο δικός μας κόσμος, μια εξατομικευμένη εστία Ύπαρξης, διαποτισμένη με μνήμες, πρόσωπα, εικόνες, ήχους και συναισθήματα.
Η ΑΠΟΥΣΙΑ συλλαμβάνει αυτή τη κρίσιμη ατομική δυαδικότητα, επιτρέπει την ταυτόχρονη εμπειρία διαφόρων χρονικοτήτων, μας δίνει την ευκαιρία να δώσουμε προτεραιότητα στην όποια από τις δυο περιφέρειες της ύπαρξης εμείς επιθυμούμε. Η φύση και ο χαρακτήρας της Ύπαρξης γίνονται θέμα επιλογής, και η ΑΠΟΥΣΙΑ αφορά στις πολλαπλές δυνατότητες της ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ. Υπό αυτές τις συνθήκες, η εμπειρία της Πράσινης Γραμμής -και του ορίου εν γένει- αλλάζει τελείως σημασία και νόημα.
